Ahmet Oktay 
ANNELER GÜNÜYMÜŞ Pancurları dövdü tüm gece yağmur, şafakla açtım; dupduruydu gök. Çektim içime güllerin kokusunu, çoktan kesilmişti karşı koruluk yine de bekledim bülbül sesini. Kim bildi ki sözlerin imlemini? Gözaltında olduğumuz koğuşta, Son firarda da enselenen Mansur şöyle demişti sıtma nöbetinde: "nerde benim eski neftî kaputum?" Unutmam, Haziran'dan gün almıştık, ürkmüştüm güllerin cuntasından: sözleşmiştim okuldaşım Mehmet'le; sancır yüreğim hâlâ, tutuklanmış bana "Cemiyetin Asılları"nı verdikten az sonra Gençlik Parkı'nda. Bugün "Anneler Günü"ymüş. Yıl olmuş şuramda pıhtılaşan yara. Bir gül aldım, zifirî çingene kızından; savurdum komşu köşkün terk edilmiş bahçesine. "Yeşert" dedim her yeri.
